Een politiek besluit is niet zomaar genomen. Daar gaat vaak een zorgvuldig proces aan vooraf. Soms over nieuw vast te stellen beleid maar meestal over na verloop van tijd herzien beleid.
Het ideaalplaatje is dat er vanuit het college een heldere startnotitie aan de gemeenteraad wordt voorgelegd. De raad krijgt vervolgens de gelegenheid om daar beeldvormend en oordeelsvormend in openbare sessies over in gesprek te gaan, waarna de besluitvorming in de plenaire raadsvergadering plaatsvindt, al dan gepaard gaand met amendementen en moties. Daarna volgt een zelfde ronde over de kadernota, die weer de basis vormt voor de uitvoeringsnota.
Klinkt tot zover logisch. Maar de praktijk is meestal wat weerbarstiger en zoveel fracties, zoveel meningen. Zo kun je stellen dat de uitvoeringsnota de verantwoordelijkheid is van het college en een dergelijk beleidsstuk dus wel door het college maar niet door de raad hoeft te worden vastgesteld. Immers de raad heeft de kaders al bij de kadernota vastgesteld en kan bij de evaluatie zijn controlerende taak uitoefenen.
Ook dat klinkt logisch, maar dat is het in de praktijk niet als de raad al stevig debatteert over kadernota’s en uitvoeringsnota’s zelfs teruglegt bij het college.
Dan is er op zijn minst sprake van een behoorlijk visieverschil, zowel over de kaders als over de uitvoering en moet je het eigenlijk met elkaar hebben over de kwaliteit van de voorgestelde besluiten/nota’s.
Want dit geeft niet alleen een negatief beeld naar burgers toe, maar is ook niet goed voor de politieke verhoudingen. Bovendien zijn de spanningen op de gezichten van de portefeuillehouders binnen het college af te lezen. Fracties doen weliswaar hun best om tijdens het debat hun eigen wethouder “in bescherming” te nemen, maar als niet alleen oppositiepartijen maar ook collegepartijen erop los amenderen, dan is er iets mis met het proces van politieke besluitvorming.
Dit blog is op 8 februari 2017 geplaatst op RaadsledenNieuws
