Toch is het daarmee niet vanzelfsprekend dat dit door iedereen gerespecteerd wordt, is mijn ervaring. Terwijl ik toch op een beschaafde wijze blog en twitter en me niet kwetsend of overdreven kritisch uit. Maar ik durf wel voor mijn mening uit te komen. Ik zal me daarin door niemand laten beperken, mij het recht op vrijheid van meningsuiting laten ontnemen. Of me daarin laten censureren, omdat een ander denkt te mogen bepalen wat ik daarin wel of niet mag zeggen.
Als gemeenteraadslid ben ik op deze manier ook heel eenvoudig voor wie dat wil online zichtbaar. Tenslotte ben ik geen raadslid geworden om me in de achterkamertjes te verschuilen en alleen in het politieke debat van me te laten horen. Want dat is niet meer van deze tijd en voor de meeste mensen nauwelijks interessant. Naast uiteraard het persoonlijke contact met burgers horen moderne communicatiemiddelen daar tegenwoordig ook bij.
Misschien dat ik er als vrouw wat gevoeliger voor ben als ik op dit punt ingeperkt wordt en me dat dan juist aanmoedigt om er vooral mee door te gaan. Omdat ook in Nederland vrouwen hebben moeten vechten voor rechten die voor mannen al lang gelden. Ik noem als politiek voorbeeld het vrouwenkiesrecht.
Het belang van vrijheid van meningsuiting wordt pas goed duidelijk als dit wordt aangetast. Dat kan in iets kleins zitten, voor anderen amper merkbaar, of in een gruweldaad, zoals de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs die de hele wereld schokt en tot massale demonstraties leidt.
De waarde ervan is niet in geld uit te drukken en het is van ons allemaal: vrijheid van meningsuiting.
