Om te beginnen is het gekkenwerk om 107 besluitpunten, 66 amendementen en moties en de reactie van het college daarop, in een heel kort tijdsbestek zorgvuldig te behandelen. Krap 3,5 uur vóór de raadsvergadering ontvangen raadsleden per e-mail alle amendementen (35) en moties (31) waarvan de papieren versie pas ter vergadering is uitgereikt. Ook de reactie van het college wordt pas bij aanvang van de vergadering verstrekt. En een paar uur later is alles beklonken. Wie vindt dat dit alleszins redelijk is, heeft wellicht al voorkennis over de uitkomsten van de stemming. Bij bepaalde amendementen en moties was het vantevoren ook wel overduidelijk dat er sprake is van een "ijzeren coalitieklem" en dat de rest van de raad er voornamelijk als "Piet snot" bij zit. De democratie van Lelystad anno 2014.
Dat brengt me bij de machtspolitiek die we nog kennen vanuit het monisme, wat overigens alweer 12 jaar geleden plaats heeft gemaakt voor het dualisme. Maar blijkbaar nog niet echt in Lelystad. Want ondanks de mooie start van deze gemeenteraad met een heisessie blijkt het voor menigeen in de praktijk toch moeilijk waar te maken om niet te handelen vanuit de gedachte dat 35 raadsleden tesamen besluiten nemen. Zij vergeten kennelijk dat de kiezer niet zit te wachten op "oude politiek", waarbij vanuit de macht geregeerd wordt, het college dan wel de eigen wethouder in bescherming wordt genomen en voorstellen er doorgedrukt worden.
Over de kiezer gesproken. Één van de dieptepunten was voor mij wel het kiezersbedrog van de partij waar ik me eerder al van gedistantieerd heb. Hoe is het mogelijk dat je in campagnetijd keiharde toezeggingen aan kiezers doet (gratis OV 65+ en instandhouden wijkbus noord), dit als een binnengehaald punt van je partijprogramma bij het coalitieakkoord beschouwt en het daarna en plein public verloochent met zwakke argumenten als: "Niets is gratis". En dat een goed half jaar na de verkiezingen. Het is juist deze onbetrouwbaarheid van politici waar kiezers van gruwelen en waarom een meerderheid het zelfs niet meer kan opbrengen hun stemrecht te gebruiken.
Er valt dus nog heel wat werk voor fractie LEUC te doen. Ik blijf ervan overtuigd dat partijen (coalitie en oppositie) elkaar wél kunnen vinden, áls je het belang van onze burgers maar voorop zet. Zoals met het amendement inzake de wijkraden. Dit is namelijk een samenvoeging van het amendement van fractie LEUC en de CU, met beide meerdere ondersteuners. Wat jammer dan dat de SP inzake de busroute Atolwijk niet voor dezelfde weg gekozen heeft, waardoor er nu twee moties over hetzelfde onderwerp zijn aangenomen. De komende jaren zal uitwijzen of het alleen de oppositiepartijen zijn die in staat zijn samen te werken en een ander ook de credits gunnen en of deze coalitiepartijen vanuit de macht blijven regeren.
